Laat maar waaien ...

Het was vandaag een van die zeldzaam mooie Hollandse wind-water-wolken-warm weer dagen. Van de vroege ochtend tot de late middag. De rugzak omgehangen, de thermosfles gevuld, de batterijen van de camera geheel doorgeladen en dan ... lopen maar. Met de wind mee, tegen de wind in, maakt niet uit. Om elke hoek waait je een, bij tijd en wijle zonovergoten, feestelijk panorama tegemoet.



Op de camera zit een ruim 45 jaar oude lens. Het is een groothoeklens (super-angulon 21mm) die ik in de jaren zeventig van een fotograaf heb overgenomen. Hij is altijd gebruikt om analoge foto's mee te maken. Na jaren in de kast te hebben gelegen, bewijst hij opnieuw zijn diensten, maar nu digitaal. Een feest om daarmee de beelden vast te leggen voordat ze in je herinnering zijn verwaaid.



De wind speelt een waaispel op een wind-eigen manier, alles wat op zijn weg komt beukend belagend, rukt aan petten en shawls, breekt takken van bomen en buigt het riet langs de oever ... maar beneden aan de dijk in het weiland liggen in onverzettelijke rust enkele koeien, traag herkauwend ... en het oer-Hollandse plaatje, slechts op een steenworp van het Rotterdamse stadsschap, is compleet.