Een hartelijke groet van moeder aan allen vanuit het Zorghotel Ter Reede.'t Is hard werken geblazen. "Ben ik daar nu zo oud voor geworden?", vraagt zij zich met enige zelfrelativering af. Maar de sleutel tot meer onafhankelijkheid, tot meer kwaliteit van leven ligt in bewegen. Oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Volgens een strak opgesteld schema door de fysiotherapeute. Moeder heeft veel vertrouwen in haar en zeker ook in de wijze waarop zij wordt begeleid. Dat is ook goed te merken aan de manier waarop de doelen 'stapje voor stapje' worden vastgesteld. Het resultaat is er dan ook naar. Ze beweegt zich met steeds meer vertrouwen over een steeds langere afstand.
"Het valt niet mee, maar ik doe m'n best!" Zo klonk het afgelopen vrijdag tijdens mijn bezoek. En werd zij in de voorgaande weken met de rolstoel naar haar vriendin of naar de Brasserie gereden, deze vrijdag zou en moest er op eigen kracht worden geprobeerd om de weg naar het Atrium met als hindernissen 
de lift, de steile helling in de lange verbindingsgang tussen hotel en brasserie en last but not least de afstand, zelfstandig met behulp van de rollator te lopen. En dat lukte! Rustig, met beleid maar met het bereiken van het gewenste resultaat. De bijgevoegde foto's geven een beeld van het oefenen en even rustpauze nemen in een fauteuil op de gang en de 
welhaast triomfantelijke binnenkomst in de brasserie. Die triomfantelijkheid is geenszins misplaatst! Met name de helling in de verbindingsgang tussen Zorghotel en Atrium vormt een niet te onderschatten obstakel. Bij de afdaling moet ze zorgen dat ze haar passen inhoudt, de rollator zo dicht mogelijk bij zich houden en de juiste loopbewegingen maken. Het lijkt zo eenvoudig maar ga er maar eens aanstaan wanneer je, bijna op je negentigste, in feite opnieuw moet 'leren' lopen.
Maar waar een wil is, is een weg; hier zeker in de letterlijke zin van het woord. De gehele afstand wordt afgelegd zonder een extra steuntje, zonder het helpen tegenhouden van de rollator bij de 'afdaling', zonder extra ingelaste rustpauzes. En dat gaf natuurlijk de nodige reacties bij medebewoners en bekenden in het Atrium. Vragen als: "Mevrouw, waar is uw rolstoel?" en "Maar nee toch, bent u helemaal komen lopen?" werden in veelvoud gesteld en uiteraard zonder vervelen beantwoord! En ook al is de eetlust door het noodzakelijke medicijngebruik nog niet helemaal terug, er kon toch aan een speciaal 
gereserveerde tafel voor twee personen gezellig worden gedineerd. De dag werd afgesloten met een bezoek aan de filmzaal waar de film Wit Licht met Marco Borsato werd vertoond.Hoewel de situatie rond moeder zeker nog de nodige zorgen kent, mogen we oprecht dankbaar zijn voor deze memorabele vooruitgang in de ontwikkelingen in de laatste weken.
