Gelukkig hebben we de HDR nog ...

Het wil niet echt lukken met met een mooie nazomer. Een paar zonnige ogenblikken, tussen dagen met vooral (veel) regen door. Doet denken aan de eerste dagen van de vakantie in de afgelopen zomerperiode. We vertrokken bij droog en zonnig weer, maar de meegenomen digitale barometer voorspelde - nog maar net na het passeren van de landsgrens - al niet veel goeds. De tent opgezet op een camping in de benedenstad van het Noord-Franse Laon. En toen begon het te regenen ...
Wat doe je. Je wilt er op uit. De stad zien. Cultuur snuiven en niet te vergeten, foto's maken. Foto's die je met plezier aan vrienden, kennissen en overige familie wilt laten zien. Die willen mooie plaatjes, die het gevoel van vakantie uitstralen waarbij men met weemoed kan verlangen om zelf ook ter plekke te zijn. Men zit niet direct te wachten op beelden van wateroverlast of regenleed.
Maar goed, 't was niet anders. Met paraplu en met plastic zak afgedekte camera sjouwden we langs het modderige pad met de, vooral in betere weersomstandigheden, tot de verbeelding sprekende naam 'Sente Guillot' om het 200 meter hoogteverschil tussen camping en bovenstad te overbruggen.


Boven gekomen bood het uitzicht niet veel meer dan doornatte groenkleuren in het zomervol gebladerte van bossages als omlijsting voor een blauwgrijs mistig beeld van de bovenstad. Dat had natuurlijk een zekere schoonheid in zichzelf maar bepaald stralend was het niet.


We begaven ons door door glimmend verregende straten naar de stadswallen, vanwaar je een geweldig uitzicht hebt op bovenstad en kathedraal. Maar, ook al was het opgehouden met regenen, het beeld bleef grijs gedekt en gaf slechts een matig visueel genot. Ook al was er iets met het licht, dat je het gevoel gaf dat de doorbraak van de zon nog slechts een kwestie van tijd was. Op dat moment dacht ik aan de eerste ervaringen met HDR (High Dynamic Range) fotografie. Als het weer dan niet opknapte, kon er misschien achteraf nog iets met deze techniek worden gedaan die het dan toch mogelijk zou maken het beeld weer te geven dat je op dat moment 'dacht te zien'.


Het fototoestel stevig op een driepootje op de muur. Uiterst zorgvuldig de belichtingscompensatie gekozen. Dat moest foto voor foto 'met de hand' waarbij de camera niet mocht bewegen. En weer net als in de tijd van de analoge fotografie: op het resultaat moest je wachten. In dit geval meer dan een maand. Maar bovenstaande foto geeft weer wat ik graag wil laten zien wat ik dacht dat ik zag en waarvan ik me achteraf realiseer dat ik er toen ook al, ondanks de grijze omstandigheden, een beetje blij van werd ...

De foto's zijn gemaakt met een compact camera Panasonic DMC-TZ10. Bovenste foto: F4.3 - 1/250s - ISO 80. Middelste foto: F3.9 - 1/200s - ISO 80. Onderste foto: samenvoeging van 3 identieke opnames met verschillende belichtingstijden. Voor meer informatie over HDR fotografie, zie de website van Peter van Veen http://www.moorfotografie.nl