Het verslag over mijn moeder moet ergens beginnen. Gisteren dan maar. Als een onverwacht vervolg op de gedenkwaardige zondag 31 januari jl. Toen mijn broer belde na de klok van 08u00. Moeder was vanuit het Zorghotel in Ter Reede Vlissingen overgebracht naar de Intensive Care van ziekenhuis Admiraal de Ruyter. In het volgende uur zou blijken dat de toestand er met haar zo slecht voorstond, dat onmiddellijk vertrek naar Vlissingen geen garantie meer zou zijn om haar nog levend te treffen. Toch voltrok zich, tegen verwachting van doktoren en aanwezigen, een verandering in haar situatie. Op de definitieve tweesprong van leven en dood wezen ineens alle meters op de aangesloten apparatuur in de richting van het leven! En in plaats van het verwachte, definitieve afscheid zorgden een "Zullen jullie voorzichtig rijden?" en een "Tot ziens!" voor onbestemde emoties tijdens de terugreis.
In de loop van de week sturen Wout & Mieke berichten rond over de toestand van moeder om de naaste familieleden de informeren. Er vinden onderzoeken plaats waarbij de conclusie is, dat weliswaar een grote aanslag is gepleegd op haar conditie, maar dat geen van de vitale organen zodanig beschadigd is, dat de kwaliteit van leven ter discussie komt te staan. Moeder is alert en bij en verhuist in de loop van de week van de IC naar de afdeling.
Gisteren heb ik haar voor 't eerst weer gezien. Zag er keurig verzorgd uit, alhoewel ze daar zelf niet zo heel tevreden over is. Ze ondersteunde die uitspraak door bezoekers vanuit de kerk in de afgelopen week: "Nou mevrouw, bent u dat. We zouden u zo niet herkend hebben?!" Ik vind dat niet wijs van bezoekers. Je kunt toch op je vingers natellen dat iemand in een ziekenhuisbed na een bijna-dood ervaring er niet uitziet alsof ze over 10 minuten de catwalk opkan. Ik heb moeder dan ook gezegd dat zo'n opmerking meer zegt over het innerlijk van de bezoekers dat over haar uiterlijk. Maar het uiterlijk - en wat anderen daarover zeggen en 'vinden'- blijft voor haar belangrijk. Op en top verzorgd, zo wilde ze dat altijd en zo wil ze dat nog.
Het is een opmerkelijk verschil met vorige week! Wanneer je het toen niet met eigen ogen gezien had, zou je vandaag niet geloven dat het zo ernstig was! Maar je kunt goed merken dat ze van heel ver is teruggekomen. Ze is gauw vermoeid, praat op een beetje vlakke toon en toont op geen enkele wijze de 'drive' die haar in goede doen zo kenmerkt: het tot in de details willen voeren van de regie over haar eigen doen en laten. Wat ook met zich meebracht dat ze zich veel zorgen maakt. En zolang ze op zichzelf en (redelijk) mobiel was, kon ze veel zorgen zelf 'wegwerken'. Het afhankelijk zijn van anderen is voor haar erg moeilijk en heeft in de afgelopen weken het er niet gemakkelijker op gemaakt.
Ze geeft nu blijk van meer acceptatie dat de dingen zo zijn als ze komen, wat duidelijk beter is voor haar gemoedsrust en waarvan een genezende werking uit kan gaan. Want ze spreekt (weer) in de toekomende tijd. Ze is zich bewust van haar situatie en weet ook hoe slecht ze er voor heeft gelegen. Maar ze is, zoals ze zelf zegt, er 'weer doorgehaald' en de feitelijkheid is 'dat haar tijd nog niet is gekomen'. En ze hoopt, even los van hoe dat er dan precies uit zou moeten zien, op terugkeer naar Ter Reede.
Voor haar rust nu wil ze geen aansluiting van de TV boven haar bed. Dat is heel opmerkelijk voor iemand die zo op de hoogte was en bleef van de allerlaatste nieuwsfeiten in binnen- en buitenland. Maar het onderstreept het hierboven beschreven berusten in en accepteren van de situatie. Datzelfde geldt voor de telefoon naast haar bed. Beide vormen van communicatie ervaart ze als belastend en vermoeiend. Voor wie wat van zich wil laten horen: een kaartje of berichtje is van harte welkom. Je kunt dat sturen aan
Ziekenhuis Walcheren (Admiraal de Ruyter)
T.a.v. Mw. M.C. Janssen-van Wijnen
Kamer 323
Postbus 3200
4380 DD Vlissingen.
